Angelos Sikelianos

Γιατί βαθιά μου δόξασα

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη

και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

BECAUSE I DEEPLY PRAISED

Because i deeply praised and trusted earth
and did not spread my secret wings in flight
but rooted in the stillness all my mind,
the spring again has risen to my thirst,
the dancing spring of life, my own joy's spring.

Because i never questioned how and when
but plunged my thought into each passing hour
as though its boundless goal lay hidden there,
no matter if I live in calm or storm,
the rounded moment shimmers in my mind,
the fruit falls from the sky, falls deep inside me.

Because i did not say: "here life starts, here ends,"
but "days of rain bring on a richer light
and earthquakes give the world a firmer base,
for secret is earth's live creative pulse, "
all fleeting things dissolve away like clouds,
great Death itself has now become my kin.

Η Αυτοκτονία του Aτζεσιβάνο

Μαθητή του Βούδα


Aνεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Aτζεσιβάνο. K' ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι.
Kι όπως κυλά, από τ' άδυτα του αδύτου
των ουρανών, μες στη νυχτιά έν' αστέρι,
ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,
έτσι απ' τα στήθη πέταξε η πνοή του.

Xαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.
Γιατί μονάχα εκείνοι π' αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία,
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ,
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!

THE SUICIDE OF ATZESIVANO
Disciple of Budha

Irreproachably Atzesivano
Took up the knife, his soul
at that moment a white dove.
And as a star at night
glides from the sky's inmost sanctuary
for as an apple blossom falls in the gentle breeze,
so his spirit took wing from his breast.

Deaths lik this are not wasted.
Because only those who love life
in its mystical first glory
can reap by themselves
the great harvest of their existence --
spent now -- with a divine tranquility.

Tradução de Edward Kelley e Paul Sherrard.

Fonte: KEELEY, E.; SHERRARD, P.(trad.) Angelos Sikelianos: Selected Poems. Euboea: Denise Harvey Publisher. 1996.